Jesienią 1941 zespół kierowany przez G.T. Szitikowa rozpoczął pracę nad radiostacją A7. Pierwsze seryjne egzemplarze użyto w czasie walk w Stalingradzie. W 1944 powstała zmodyfikowana wersja A7A a potem A7B. Główne różnice to zakres pracy i moc wyjściowa nadajnika. Do końca wojny wyprodukowano około 4000 tych radiostacji. Radiostacja była przeznaczona do pracy w sieciach batalionów piechoty, dywizjonów artylerii lekkiej i przeciwpancernej oraz sieciach pułkowych baterii artylerii moździerzy. Była to radiostacja przenośna, plecakowa, simpleksowa, pracująca z modulacją częstotliwości. Zamontowana była w jednej skrzynce. W górnej części skrzynki była umieszczona aparatura odbiorczo-nadawcza, w środkowej mikrotelefon, w dolnej zaś części źródła prądu oraz antena promieniowa z przeciwwagą, antena prętowa z kołkiem uziemiającym zamocowana była na pokrywie dolnej część i skrzynki. Zakres pracy radiostacji A7B wynosił 24-28MHz. Moc nadajnika to 1 W. Radiostacja posiadała dwie anteny: prętową wysokości 2,5 m oraz antenę promieniową o długości 6,5 m, którą stosowało się do pracy z ukryć. Przeciwwaga do anteny promieniowej składała się z trzech przewodów o długości 1,5 m, których początki połączone są ze sobą. Zasięg łączności przy antenie prętowej to około 7km. Radiostacja mogła pracować jako telefon podłączona do linii telefonicznej na odległość 2km. Mogła też być sterowana z odległego punktu z podłączonego do niej linią telefoniczną telefonu polowego. Radiostację przenosił jeden żołnierz radiotelegrafista. Czas przygotowania do pracy nie przekraczał 3 minut. Do zasilania radiostacji potrzebne były akumulatory żarzenia 2,4 V 2NKN-10 (roboczy i zapasowy) oraz baterie anodowe o napięciu 160 V (2 sztuki BAS-80). Ogólny ciężar radiostacji wynosił 21 kg w tym baterie 6 kg. Radiostacja zbudowana była na 8 lampach 2K2M (odbiornik) i 3 lampach SO257 (nadajnik). Strojenie odbywało się za pomocą jednego bloku kondensatorów strojących jednocześnie nadajnik i odbiornik.