Radiostacja 13R stosowana była do łączności w sieciach radiowych pułków piechoty i artylerii. Jej produkcję rozpoczęto w połowie 1942r w zakładzie NKO ewakuowanym na wschód ZSRR. Obsługę radiostacji stanowił jeden żołnierz, czas rozwinięcia do pracy to 2-3 minuty. Cały zestaw radiostacji ważył 20 kg i przenoszony był na plecach. Do łączności stosowało się dwa typy anten: prętową o długości 2,65 m lub "promień skośny" o długości 11m i wysokości podwieszenia 3-4 m. Charakterystyczną cechą radiostacji było to, że nie posiadała ona ani mikrotelefonu ani specjalnego kabla zasilającego. Do włączania zasilania i przełączania radiostacji z odbioru na nadawanie służył główny przełącznik, który znajdował się w środkowej części płyty czołowej radiostacji. Przełącznik posiadał trzy położenia nadawanie-odbiór-radiostacja wyłączona. Nadajnik i odbiornik były strojone jednym pokrętłem. Cała radiostacja zbudowana była na 7 lampach: SO257 (nadajnik), SB242 i 5 sztuk SO241 (odbiornik). Pracowała w zakresie od 1.7 do 25MHz. Skala radiostacji zawierała abstrakcyjne liczby. Zależność między tymi liczbami a numerami fal podana była na tabliczce umieszczonej w lewym górnym narożniku płyty czołowej. Zasięg pracy przy antenie prętowej - 12km/AM i 17km/CW w ciągu dnia. Przy antenie "skośny promień"- 18km/AM i 25km/CW. W nocy zasięgi zmniejszają się dwukrotnie. Zasilanie: nadajnik 200V, odbiornik 120V-baterie anodowe BAS60. Żarzenie-2,5V akumulator 2NKN-10.