Radiostacje RKGA i RKA miały być zastąpione radiostacjami typów W1 i W2, które do roku 1939 zostały wykonane w 2 egzemplarzach (jedna w wersji stacjonarnej a druga przewoźnej). W latach 1938 i 1939 obie wersje poddano dokładnym badaniom, w tym także terenowym, które stały się podstawą do opracowania warunków technicznych produkcji modeli W1 oraz warunków wstępnych dla radiostacji oznaczonej jako W2. Radiostacja W1 była przeznaczona do utrzymywania łączności pomiędzy naczelnym wodzem i armiami oraz pomiędzy armiami. W2 była przeznaczona natomiast do utrzymywania łączności między armiami i dywizjami (brygadami). Obie radiostacje modelowe zostały we wrześniu 1939 roku użyte do obsługi naczelnego dowództwa (stała w Warszawie a przewoźna w rzucie terenowym; dotarła ona wraz Naczelnym Dowództwem do Kołomyi gdzie została całkowicie rozmontowana 17 września). Wersja przewoźna W1 była zamontowana była na 6 samochodach typu Polski Fiat 621R i 621L i trzech przyczepach. Jej obsługę stanowiło 2 oficerów, 8 podoficerów i 17 szeregowych. W sprzyjających warunkach dobrze wyszkolona obsługa potrzebowała około pięciu godzin na uruchomienie stacji. Radiostacja W1 miała posłużyć m.in. do wypróbowywania różnych sposobów transmisji informacji, stąd też została przystosowana do pracy telegrafią ręczną i automatyczną, telefonią oraz do przesyłania obrazów czarno-białych z wykorzystaniem aparatury telekopiowej. Aby umożliwić łączność w systemie dupleksowym przewidziano możliwość ustawienia części nadawczej w odległości do 5 km od odbiorczej. Radiostacja W1 posiadała nadajnik AM o mocy 3-4kW na telegrafii i 2kW na fonii i zakresie częstotliwości 0,1 do 1MHz w 8 podzakresach. Rodzaje pracy: fonia, telegrafia niemodulowana, telegrafia tonowana kilkoma częstotliwościami akustycznymi, telegrafia mechaniczna systemu Siemens Halske z zapisem liter na taśmie z szybkością 300 znaków na minutę, mechaniczne przesyłanie obrazu czarno-białego formatu A5. W zakresie 100 - 480kHz jako antena nadawcza pracowała antena parasolowa złożona z 12 promieni o długościach po 50 m. W zakresie 480 - 1000kHz wykorzystywano pionową antenę linkową o długości 45 m. Obie anteny były zawieszone na maszcie Liedla o wysokości 45 m, ustawianym przy użyciu masztu pomocniczego o wysokości 18 m. Przeciwwagę stanowiło 12 linek o długościach po 100 m rozpiętych nad ziemią na dwumetrowych tyczkach. W skład części odbiorczej wchodziły dwa wysokiej klasy odbiorniki komunikacyjne typu CW4. Odbiorniki, aparaty telegraficzne i telekopiowe były zasilane z baterii akumulatorów doładowywanych z oddzielnego agregatu prądotwórczego. Antenę odbiorczą stanowiła linka o długości 25 m zawieszona na drewnianych masztach o wysokości 9 m. W charakterze uziemienia lub przeciwwag stosowano konstrukcje z drutu, siatki lub uziemienie stałe. Radiostację zaprojektowano tak, aby zapewniała stałą łączność radiotelefoniczną na dystansie co najmniej 500km. Zasięg ten uzyskiwano bez trudu w zakresie od 100 do 170kHz. Zasięg uzyskiwany na wyższych częstotliwościach był niemal o połowę mniejszy. Z obliczeń wynikało, że zasięg telegraficzny mógł wynosić nawet do 1500km.