Projekt telegraficzno-fonicznej radiostacji pokładowej RKL/D został opracowany przez polskich inżynierów w latach 1928 - 1929. Konstrukcja była odmianą radiostacji dywizyjnej RKD i podobnie jak jej pierwowzór znajdowała się na wyposażeniu naszych sił zbrojnych aż do 1939 roku. Wytwarzaniem radiostacji RKL/D zajmowała się w latach 1930-1932 Państwowa Wytwórnia Łączności w Warszawie. Według relacji płk. dypl. Heliodora Cepy, przedwojennego dowódcy Wojsk Łączności, zbudowano od 150 do 200 urządzeń tego typu. RKL/D przez wiele lat stanowiła standardowe wyposażenie samolotów obserwacyjnych (towarzyszących) typu PWS-5 i Lublin R XIII oraz samolotów liniowych typu Potez XXV, Breguet XIX i PWS-19.

Powstała ona przez zaadaptowanie charakteryzującej się dobrymi właściwościami eksploatacyjnymi radiostacji polowej RKD do pełnienia funkcji radiostacji lotniczej. Różniła się ona od RKD przede wszystkim zastosowaniem prądnicy napędzanej wiatrem, umożliwieniem zdalnej obsługi ze skrzynki manipulacyjnej, a także zmienioną konstrukcją nadajnika i elementami wyposażenia. Radiostacja RKL/D pozwalała utrzymywać dwustronną łączność przy użyciu telegrafii z kluczowaną falą nośną (CW), telegrafii tonowanej (MCW) i telefonii (AM) w zakresie 460 - 1200 kHz pokrywanym w sposób ciągły. W przypadku współpracy z radiostacją RKD na ziemi zasięg łączności w relacji samolot - ziemia wynosił 100 km na CW, 30 km na MCW i 25 km na AM, natomiast w relacji ziemia - samolot 60 km na CW i 10 km na AM. Nadajnik, odbiornik i skrzynka manipulacyjna mieściły się w trzech drewnianych skrzynkach przy czym wymiary nadajnika wynosiły 36 x 20 x 20 cm, odbiornika 30,5 x 26,5 x 20 cm a skrzynki manipulacyjnej - 32 x 20 x 14,5 cm. Ciężar całego zestawu wraz z akcesoriami wynosił 45,6 kg. Antenę stanowiła linka krzemowo-brązowa o długości 60 m. Na jej końcu znajdował się ciężarek o masie 0,75 kg zapewniający jej rozwinięcie się i stabilizację położenia w czasie lotu.