RKD to skrót od nazwy Radiostacja Korespondencyjna Dywizji. Została ona opracowana przez zespół, w skład którego wchodzili m.in. prof. Janusz Groszkowski, płk Kazimierz Krulisz i inż. Stanisław Noworolski i wdrożona do produkcji w 1928 r. Służyła ona do utrzymywania łączności w zakresie 300 do 1200kHz. W skład stacji wchodziły dwa zasadnicze bloki (nadajnik oraz odbiornik) dołączane do wspólnej anteny za pośrednictwem przełącznika nadawanie-odbiór. Nadajnik umożliwiał nadawanie fal elektromagnetycznych przerywanych kluczem sztorcowym według znaków Morse'a /obecne emisja A1A/, względnie modulowanych za pośrednictwem mikrofonu węglowego /A3E/. Cały ten zespół nadawczo-odbiorczy był zamontowany w jednej drewnianej skrzynce zaopatrzonej w gniazda do podłączania kabli zasilających nadajnik oraz odbiornik, a także w gniazda do załączenia anteny i uziemienia.

Stacja była umieszczona (oraz przewożona) wraz z całym sprzętem zapasowym i pomocniczym na dwóch sprzężonych dwukołówkach ciągnionych przez dwa konie artyleryjskie.

W skład obsługi stacji wchodzili: dowódca stacji w stopniu podoficera, dwóch telegrafistów (przeszkoleni szeregowcy), jezdny (powożący z konia szeregowiec). W dolnej części dwukołówki umieszczone były trzy szuflady zamykane wspólnym wiekiem. Prawa z nich zawierała słuchawki, lewa sprzęt kancelaryjny, środkowa zaś była przeznaczona do przechowywania szyfrów. Czas przygotowania radiostacji do pracy to ok. 5 minut w dzień i 8 minut w nocy. W skład wyposażenia wchodziła parasolowa antena trzypromieniowa zawieszana na maszcie teleskopowym (składającym się z 7 rur) ustawianym na wózku aparaturowym. Maszt był zamontowany w tylnej części dwukołówki. Na końcu najcieńszej rury znajdowała się głowica masztu (izolator wysokiego napięcia + talerz do zamocowania czterech promieni i doprowadzenia). W czasie transportu maszt był złożony i zamocowany w pozycji poziomej. Do ustawienia stacji i anten był wybierany teren płaski o trójkątnej powierzchni o boku 70 m. Sieć antenowa składała się z trzech promieni po 16m napiętych 24-metrowymi odciągami zamocowanymi do kołków wbitych w ziemię. Ważnym elementem anteny była przeciwwaga w postaci trzech siatek mosiężnych 0,5x10m rozwijanych wprost na ziemi. Ciężar całej stacji wynosił 575kg. W czasie deszczu na stację był zakładany namiot (na polecenie dowódcy).

W przypadku, gdy stacja miała pracować poza dwukołówkami była ona rozmontowywana i przenoszona w plecakach.

W normalnych warunkach polowych zasięg stacji był znaczny, przy emisji A1A wynosił 70km, przy A3E zaś 10km. W latach 1924-1932 wyprodukowano około 400 szt. tych radiostacji. W latach 30-tych produkowany był też model RKD/P o zasięgu 80 - 100 km wchodzący m.in. w wyposażenie pociągów pancernych. Radiostacje były montowane w wagonach szturmowych pociągu a antena znajdowała się na ich dachu. W niektórych wykonaniach anteny były zawieszone nawet na trzech rzędach masztów. Niektóre pociągi pancerne i czołgi Vickers były wyposażone w radiostacje RKB/C.