Do wybuchu wojny wyprodukowano 1019 szt. (inne źródła podają 1400 szt. dostarczonych dla piechoty, artylerii i kawalerii a resztę jak poniżej; potrzeby wojska oceniano wówczas na co najmniej 10 tys. szt.) w wykonaniach: N2S - do transportu samochodowego (Fiat 508/518)N2T - do transportu w pojazdach konnych (taczankach), N2B - dla artylerii (do transportu biedkowego), N2L/N2M - lotnicza zastosowana w myśliwcach PZL P-11(wyprodukowano 230 szt.), N2C - dla pojazdów pancernych - czołgów typu 7TP (wyprodukowano 38 szt.). Radiostacja pokrywała zakres 2250 - 6750kHz (podzielony na dwa podzakresy: 2250 - 3900kHz i 3850 - 6750kHz) w 180 kanałach o szerokości 25kHz i pracowała telegrafią CW z mocą 6 W oraz fonią AM z mocą 2 W. Stosowane były anteny prętowe o długościach 2,5, 3,5 i 6 m oraz drutowe o długości 8 m. Osiągane zasięgi dla anteny prętowej 6 m: 10 km przy modulacji AM i 25 km na telegrafii, a dla anteny 3,5 m odpowiednio 18 i 8km. Waga urządzenia wynosiła 25kg. Obudowy były metalowe z zabezpieczeniem przeciwko wilgoci. Konstrukcja odbiornika była zamontowana na odlewanym chassis. Radiostacja pobierała 35 W i była zasilana z prądnicy ręcznej albo z baterii anodowej 120 V i dwóch ogniw suchych typu NON I o napięciu 1,5 V i pojemności 45Ah. Średni czas pracy baterii żarzeniowej wynosił 70 godzin, a anodowej - 120 godzin. Nadajnik był wyposażony w sztuczną antenę i wbudowany klucz telegraficzny. Radiostacja mogła być obsługiwana zdalnie z odległości do 200 m przy użyciu manipulatora wyposażonego w mikrotelefon połączonego z nią za pomocą linii telefonicznej.