Oznaczenie N1L/L nosiły radiostacje typu VR 27 B opracowane w zakładach Philipsa w Holandii i produkowane przez Polskie Zakłady Philips S.A. w Warszawie. Były to krótkofalowe radiostacje nadawczo-odbiorcze przystosowane do pracy telegrafią niemodulowaną (CW), telegrafią tonowaną (MCW) i fonią AM. Radiostacja składała się z nadajnika VZ 80/27 B i odbiornika VO 18 K IV. Jej pierwsze seryjne egzemplarze zostały zainstalowane na pokładach samolotów PZL-23 "Karaś" i PZL-37 "Łoś" w 1936 roku. Polskie lotnictwo wojskowe otrzymało ponad 200 zestawów w różnych odmianach. Część z nich została zamontowana na samochodach i przystosowana do pracy jako radiostacje naziemne. W czasie okupacji Niemcy produkowali te radiostacje w zakładach Philipsa dla potrzeb swoich sił zbrojnych. Radiostacja N1L/L miała lekką ale solidną i odporną na niekorzystne warunki atmosferyczne obudowę. Nadajnik i odbiornik były umieszczone w oddzielnych skrzynkach z duraluminium. Ciężar nadajnika wynosił 15,3 kg a odbiornika - 6,8 kg. Waga stacji w z kompletnym wyposażeniem wynosiła 45,8 kg. Moc wyjściowa nadajnika wynosiła 80 W dla telegrafii niemodulowanej i 25 W dla telegrafii modulowanej i fonii. Głębokość modulacji wynosiła 70 %. Stacja była obsługiwana ze skrzynki obsługi znajdującej się w obudowie nadajnika. Zasilanie radiostacji odbywało się z sieci pokładowej - napięcie żarzenia wznosiło 24 V. Radiostacja N1L/L była dostosowana do współpracy z anteną stałą o pojemności 100 - 150 pF lub z wypuszczaną w locie anteną holowaną o długości 10 - 15 metrów.