Radiostacja typu N1 przeznaczona była do łączności dowództwa pułku z dowództwem dywizji. Do wybuchu wojny wyprodukowano ich ok. 170 sztuk (wg. relacji płk. dypl. Hipolita Cepy były to 272 szt.). Zakres częstotliwości pracy od 2250 - 6750kHz, w 180 kanałach, moc nadajnika przy pracy telegraficznej wynosiła 90W a przy pracy fonem 65W. Zasięgi łączności dla pracy telegraficznej to 20 - 50km a przy pracy fonem 15 - 30km.

Radiostacja ta była przeznaczona do transportu za pomocą ciężarówek (typ N1S) lub pojazdów konnych - taczanek - (typ N1T). W czasie wojny radiostacje tego typu były produkowane przez Niemców w przejętym przez nich zakładzie.

Odbiornik pokrywał pasmo 2250 - 6750kHz w 180 kanałach o szerokości 25kHz i był przystosowany do odbioru telegrafii CW i MCW oraz fonii AM. W razie konieczności przy zastosowaniu prądnicy o napędzie nożnym można było podnieść moc odpowiednio do 100 i 120 W. W zwykłym trybie pracy nadajnik był zasilany z samowzbudnej prądnicy prądu stałego, która dawała także możliwość ładowania akumulatorów. Radiostacja przy pełnej mocy zasilania zapewniała łączność odpowiednio przy antenach 9, 6 i 3,3 m na fonii 30, 20 i 15 km, a na telegrafii 50, 35 i 20 km w porze dziennej. W skład wyposażenia stacji N1 wchodził nadajnik i dwa odbiorniki (główny i dodatkowy) i była ona obsługiwana przez 4 - 5 osób. Stosowane były anteny teleskopowe o długości 9 m, prętowe o długości 6 m albo drutowe o długości 9 m. Przeciwwagą przy pracy na pojeździe była jego karoseria a w pozostałych warunkach - przewody rozciągane na ziemi. Radiostacje N1 i N2 były wyposażone w dodatkowe urządzenie umożliwiające zdalną pracę z odległości do 200m.