Aparaty sygnalizacji świetlnej zaliczało się do tzw. pomocniczych środków łączności pola walki, które stosuje się tam, gdzie niemożliwe było nawiązanie łączności kablowej lub radiowej. Były mniej skuteczne i bardziej czasochłonne, ale tańsze i o charakterze zapasowym. Aparaty były przeznaczone do korespondencji przy pomocy znaków świetlnych nadawanych alfabetem Morse'a. Nie był to środek wyłącznie stosowany w polskiej armii. Był powszechny w łączności I wojny światowej, a w czasie II wojny stosowany jako pomocniczy, szczególnie przez siły morskie.

Pierwszy typ aparatu sygnalizacji świetlnej trafił do łączności WP w nieokreślonym czasie. Prawdopodobnie jeszcze na początku lat dwudziestych. Była to dosyć prymitywna konstrukcja oznaczona jako Aparat S.D. Pojawiają się informację, że mogła to być konstrukcja zaborcza.

W 1928 roku wprowadzono już aparaty sygnalizacyjne polskiej produkcji. Oznaczono je jako ASB 28, lub ASB wz.28. Jego zasięg przy całkowicie otwartej przysłonie i w sprzyjających warunkach atmosferycznych wynosił: w dzień 6 km, w nocy 8km. Aparaty unowocześniano w pierwszej połowie lat trzydziestych, po tym, jak dowiodły swojej skuteczności. Do WP trafiły wtedy aparat "ASS 31" w 1931 roku, a w roku 1933 wyprodukowano "ASS 33". Nie udało się ustalić ile wyprodukowano takich aparatów, ani ile posiadało ich WP. Sądząc jednak z materiałów fotograficznych w latach 20-stych i 30-stych były dość popularne w jednostkach łączności. Prawdopodobnie pozostawały na wyposażeniu kawalerii i piechoty.