Tym razem chcemy zaprezentować ciekawostki z zakresu łączności radiowej z okresu I wojny światowej. Pierwszą jest amerykański tuner fal krótkich Mark IV, prawdopodobnie z roku 1916. Konstrukcja zbudowana na zasadzie nadajnika iskrowego i odbiornika. Całość prosta ale skuteczna.

Podczas I wojny światowej również Brytyjczycy używali tunerów krótkofalowych. Były to tunery typu Mark III. Według opisów pochodzących ze źródeł brytyjskich tuner wyposażony w detektor kryształkowy był używany przez stacje naziemne do odbioru sygnałów nadawanych kodem Morse'a z samolotów latających nad polami bitewnymi frontu zachodniego, a zadaniem pilotów było kierowanie ogniem artylerii. Ta procedura była prymitywną według dzisiejszych standardów, ale była to rewolucja technologiczna w swoich czasach. Pozwoliło to żołnierzom artylerii być znacznie dokładniejszymi niż mogliby to zrobić bez znajomości położenia wroga. Firma Marconi's Wireless Telegraph Company opracowała ten tuner w 1915 roku. Od 1916 roku kilka odmian tego tunera zostało wyprodukowanych przez wiele firm. Działał na długościach fal radiowych od 110 do 700 metrów przy zastosowaniu anteny o długości od 100 do 125 stóp.